Masker

Vandaag is het precies 2 jaar geleden dat ik dit berichtje heb geplaatst.
Een dag om er weer extra bij stil te staan!

Mijn wekker gaat en ik word wakker. Meteen voel ik weer die steen in mijn maag en ben ik me ervan bewust dat het echt zo is en geen nachtmerrie.
Er is gewoon een nieuwe dag aangebroken.

De woorden die tegen me gezegd zijn, schieten weer door mijn hoofd “je kunt het niet veranderen”, “het is zoals het is, probeer het te accepteren” maar vooral “probeer sterk te zijn”.
Oké… ik herhaal: Ik ben sterk, ik ben sterk, ik ben sterk….

Ik zet mijn masker op om vervolgens te gaan doen dat wat ik moét doen. Terwijl ik me aankleed hoor ik drukke, zingende kinderstemmetjes om me heen. De kindjes zijn blij en rennen van hot naar her.
Ik kleed ze aan, kam hun haartjes, we eten een boterham, ik doe snel nog een wasje in de machine en zet de container buiten.
Vervolgens breng ik de kids naar school en naar de oppas.

Uiteindelijk zit ik dan alleen in de auto… Op weg naar mijn werk.
Na een aantal dagen samen te zijn geweest, ben ik nu voor het eerst ècht helemaal alleen…
Ik zet snel m’n zonnebril op en kijk om me heen. Ineens besef ik me dat de wereld gewoon door gaat. Iedereen doet z’n dingetje.

Ik zet het volume van de radio op z’n alleraller hardst in de hoop mezelf niet meer te kunnen horen denken.
Dan valt toch mijn masker af en ik breek…tranen stromen als vanzelf over m’n wangen.

Terwijl de wereld doorgaat staat mijn wereld even stil.
Ik ben een zeer dierbaar familielid verloren. Iemand waar ik zo ontzettend veel van hou en die ik zo ga missen.

Ik zou zo graag willen dat de hele wereld even stil zou staan, samen met mij.