onsilske Al 102 keer hadden we haar gevraagd en later zelfs geëist, om met haar handjes overal vanaf te blijven want kijken doe je met je oogjes!
Het was blijkbaar erg moeilijk voor haar.
Ik snap het ook wel, een middagje shoppen in de Bijenkorf met je handjes op je rug valt ook niet mee.
Ik heb niet gezien hoe het gebeurde maar achter me hoorde ik een behoorlijk harde klap. Een van de koffers was van het podiumpje afgevallen en dochterlief stond ernaast.
Boos was ik!! “Hoe vaak heb ik gezegd dat je overal vanaf moet blijven!?!”
Dochterlief sloeg schuldbewust haar handen voor haar ogen, hoofd omlaag.
“Zeg je even sorry tegen die meneer?”
vroeg ik haar.
Haar hoofdje schudde nee en ze begon te huilen.
Ik probeerde het iets dwingender: “Britt, zeg even sorry tegen die meneer!” Haar hele lijfje schudde nu nee en ze huilde al wat harder.
Onze druif was duidelijk niet van plan excuses te maken. Daar stond ik dan tegenover een jonge verkoper die zich duidelijk ongemakkelijk voelde.
Man- en zoonlief hadden zich al uit de voeten gemaakt. Ik stond er alleen voor.
“Tja wat nu” dacht ik. Opgeven is geen optie. Dan neemt dochterlief me niet serieus en de jonge verkoper zal dan ook wel denken….dus ik moest wel doorzetten.
Ik voegde er wat dreiging aan toe “BRITT!! je zegt NU sorry tegen die meneer, anders heb je een probleem!”
De jonge verkoper bleef braaf in afwachting staan.
Ik had lichtelijk klotsende oksels over hetgeen er komen ging.
Nog steeds met haar hoofd naar beneden en haar handen voor haar ogen zei dochterlief zo zacht als ze kon iets dat nog enigszins op “sorry” leek.
Normaal gesproken neem ik hier geen genoegen mee. Nu voelde het als een welkome verlossing. Zelfs voor de jonge verkoper.
Opgelucht zei ik “het was bijna niet te verstaan maar ze zei het”. Al even opgelucht zei hij “ja, ik heb het gehoord” en met een spurt verdween hij.
