Bedankt…

Ineens lag ik languit op de grond met mijn fiets bovenop mijn lichaam en mijn fietsbel in mijn wang gedrukt.
Aangezien het behoorlijk druk was op straat, was het eerste dat ik dacht “neeeeee… Ik sta voor schut”.
Mijn gedachten werden meteen gevolgd door “auwauwauwauauauawwwwww?“.

Toen ik een poging deed om op te staan werd ik daarbij onhandig geholpen door de veroorzaker van het ongeluk, een keurige “aktetasman”.
Door zijn onhandige manier van helpen wijzigde mijn situatie van fietsbel in mijn wang naar stuur in mijn maag.
Als een echte gentleman hielp de keurige aktetasman me verder door ook mijn tassen weer tussen mijn snelbinders te doen en me te troosten met de warme woorden “gelukkig leef je nog”. 

Ik werd duizelig en misselijk van de pijn maar zoals het een stoere vrouw betaamt stapte ik weer op mijn fiets na het recht duwen van mijn fietslamp. Het enige dat in me opkwam om tegen de keurige aktetasman te zeggen was “bedankt”.
Ook hij zei vriendelijk “bedankt”.Terwijl ik moeizaam mijn weg vervolgde dacht ik na over de reden waarom ik de man bedankte.
Bedankt dat je me van m’n fiets afreed?
Bedankt voor het me bezorgen van een pijnlijk lichaam, een kapotte knie, en een slag in het wiel.
En hij? Hij zei waarschijnlijk bedankt tegen mij omdat hij me van mijn fiets mocht rijden??? Over loze beleefdheid opmerkingen gesproken…
Bedankt…