onsilske Ik ben al 2 dagen niet in mijn hum. Eigenlijk ben ik niet te genieten.
Niks is goed en ik ben kortaf. Ik ben ook gewoon boos!!
Er was eens een tijd, een dikke 14 jaar geleden, dat ik hier in huis jarenlang het rijk alleen had. He-le-maal in m’n uppie… alleen dus.
Ik hoefde binnen de muren van mijn huis met niks of niemand rekening te houden. Een prettige bijkomstigheid was dat alle spullen die hier in en rondom het huis stonden/waren/lagen, van mij waren.
En IK bepaalde wat er met die spullen ging gebeuren.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo goed ben in het afscheid nemen van spullen.
Het kwam destijds ook met regelmaat voor dat ik iets wilde bewaren. Ik liep tot halverwege de zoldertrap en met een grote zwaai smeet ik hetgeen ik wilde bewaren de zolder op, indien het “zwaaigeschikt” was natuurlijk en zo niet, dan legde ik het handmatig op de grote berg met spullen.
Een grote t*r*ng bende was het daar op die grote zolder. Maar ach, niemand die er last van had en ik al helemaal niet want ik kon het lekker bewaren, hoefde er niet meer over na te denken en het stond of lag niets of niemand in de weg.
Met de komst van manlief in mijn huis, kwam daar verandering in.
De afgelopen jaren hebben we de zolder meerdere malen opgeruimd samen en stiekem is er al best wel wat weggegooid.
Afgelopen dagen was het moment aangebroken om wederom opruiming te gaan houden. We hebben nu minder bergruimte tot onze beschikking aangezien manlief en ik de zolder hebben verbouwd naar een slaapkamer voor onszelf.
Tijdens de verbouwing zijn een hoop spullen van de zolder in dozen gedaan. Al maanden lang staat deze stapel van 10 verhuisdozen op de slaapkamer van dochterlief.
Ik besloot dochterlief te verlossen van de dozen op haar slaapkamer en begon vol goede moed met uitzoeken, sorteren en weggooien.
Manlief nam een ander opruimdeel voor zijn rekening.
Geïrriteerd liep hij sjouwend met spullen voorbij, terwijl ik giebelend door oude brieven aan het bladeren was.
Ik was ook bezig met foto’s te maken van foto’s waarmee ik ter plekke mijn vriendjes en vriendinnetjes stalkte door ze “uit de ouwe doos” foto’s toe te sturen.
Na een tijdje kreeg ik toch steeds meer een hard hoofd in deze klus.
Hoe kan ik het over mijn hart verkrijgen om schoolschriftjes en schoolwerkjes die mijn ouders met zorg en liefde voor mij hebben bewaard, weg te gooien??
En die hele stapel foto’s, brieven/kaarten en schoolagenda’s…
Dat was namelijk nog zo in mijn tijd. Je stuurde elkaar kaarten en brieven.
Wat moet ik daar toch allemaal mee doen?
Al jaren en jaren lang verschuif ik tijdens een opruiming alles naar een andere plek, zonder er naar te kijken.
Ik stel mezelf nu de vraag “Maak ik mijn kinderen er “later” als ik er niet meer zal zijn, blij mee? Vinden zij het dan leuk om te bladeren in mijn schriftjes, werkstukken en schoolagenda’s die vol staan met gedichtjes, groetjes van vriendinnetjes en alle ontelbare jongensnamen van de jongens die op dat moment mijn hart hadden gestolen?”
Met een diepe zucht heb ik na een aantal uren plezier in mijn eentje, alle schriftjes, werkstukken en schoolagenda’s, stapels brieven en kaarten en foto’s weer terug in de dozen gedaan. Ik heb nog lang niet alles gezien en gelezen. Weggooien kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik krijg er letterlijk hartpijn van.
Even later voerde ik in de schuur een discussie met manlief over 3 opblaaszwembadjes.
Ik betrapte hem. Hij stond op het punt om ze weg te gooien.
Zoonlief (7 jaar) keek me moedeloos aan met zijn helblauwe ogen.
Hij nam het voor zijn vader op en zei “ja maar mama!!! Waarom moeten we al deze zwembadjes bewaren? Daar zijn wij nu toch te groot voor?!”
En ik.. ik wil alles het liefst oppoetsen, opvijzelen en gewoon weer bewaren.
Tot boosheid van manlief die zegt dat ik de spullen al talloze keren heb verplaatst zonder er verder naar om te kijken.
Als het aan manlief ligt, gaat gewoon alles zonder pardon naar de stort en dat maakt mij weer boos.
De gouden middenweg is gevonden, ook met pijn in mijn hart.
Momenteel domineer ik marktplaats en alle verkoop-Facebookpagina’s.
Het einde is nog lang niet in zicht. De babyspullen, dichte pakken gloed nieuwe badkamertegels, half open pakken laminaat en nog een hoop andere spullen, komen nog aan de beurt.
Ik kan het niet, ik wil het niet en ik hou er gewoon niet van om te ontspullen.
Manlief en ik hebben een goed huwelijk maar oweee als we gaan ontspullen, dan woedt er een koude oorlog tussen ons…