onsilske Regelmatig komt het voor dat Manlief met 240 km per uur over de wegen knalt in een vette bak met veel vermogen.
Manlief heeft een passie en van zijn passie heeft hij voor een deel zijn werk gemaakt.
Manlief neemt vrij bij de baas en laat zich inhuren om rij-opleidingen te geven. Niet zomaar rij-opleidingen….. neeeeheeeee…… rij-opleidingen waarin hij de (meestal) heren leert hoe ze zich ze hard, snel en haast onzichtbaar over de weg dienen te begeven.
Ze pakken hier en daar een rood verkeerslicht mee en halen voertuigen in wanneer het hart van ieder ander stil zou staan. Manlief traint ze daarop.
De heren komen snel ter plaatse en zijn ook snel weer weg.
Aan mij is de eer om Manlief elke keer weer naar huis te rijden als hij een alcoholische versnapering heeft genuttigd.
Op af en toe “ver kijken!!” na, heeft hij verder nauwelijks tot geen commentaar op mijn rijstijl.
Manlief vindt me een goede chauffeur. Op deze woorden van de strenge docent voortgezette rij-opleidingen mag ik uiteraard best een beetje trots zijn.
Na een leven met “de ex” waarin ik jaren lang alleen maar in snelle auto’s reed, in combinatie met de tips en trucs van Manlief maken ze mij de pis niet meer lauw. Ik heb alles onder controle op de weg! Tenminste…. zo leek het tot afgelopen vrijdag.
Manlief en ik waren opgehaald door onze vrienden voor een avondje uit in Antwerpen.
Omdat ik niet van plan was om voor ieder mini glaasje wijn 12 gulden en 50 cent te betalen, (Op bepaalde momenten reken ik weer in guldens en dit was zo’n moment!!) bood ik ter plekke “de vriend” aan dat ik ons in zijn auto terug naar huis zou rijden, zodat hij een biertje kon drinken.
Aan alle leuke dingen komt een eind. Zo ook aan deze avond.
We hadden een super avond achter de rug en uitgelaten liepen we de parkeerplaats op, naar de auto van “de vriend”. Na een concert gaat iedereen tegelijk naar huis dus het was er behoorlijk druk.
Ik stapte in de auto, achter het stuur. Manlief nam naast me plaats en de vrienden zaten in hun eigen auto op de achterbank.
Ineens sloeg bij mij de totale paniek toe!
Ik, die het gewend is om te rijden, ik, die in iedere auto kan, durf en wil rijden, ik voelde het angstzweet in een straaltje over mijn rug lopen. Ik had het niet meer. Ik kon wel huilen.
Er werd een beetje lacherig gedaan totdat mijn paniek omsloeg in woede!
Woest was ik en Manlief was de pineut. Hij had het gedaan in mijn ogen. Hij had me hier voor moeten behoeden!!!! Hij wist dit! Hij kent mijn angst.
Er was (letterlijk) geen weg meer terug. Nu moest ik wel. Niemand anders kon ons nog naar huis rijden. Alleen ik!
Het werd wat stiller in de auto en ik begon te rijden. Heeeel voorzichtig bewoog ik de auto over de drukke parkeerplaats. Ik moest remmen en alle vier onze hoofden klapte in een onverwachte beweging naar voren. Ik hoorde klikken. De gordels werden nu ook achterin braaf omgedaan.
Na nog wat aanwijzingen van Manlief lukte het me dan toch.
Veilig bracht ik de vrienden, Manlief en mezelf naar huis. En ik heb weer wat overwonnen. Mijn allereerste keer rijden in een auto met automaat…
