onsilske Het is nog maar een paar jaar geleden dat ik wekelijks op zaterdagavond de stad onveilig maakte met mijn vriendinnen en dat we stonden te dansen op de bar… Nou ja… Niet letterlijk maar bij wijze van…..
Dat daar verandering in is gekomen had ik al wel door, maar dat werd toch wel pijnlijk nog duidelijker….
Het was zaterdagavond 21:30 uur. Ik zat lekker onderuit gezakt op de bank met mijn fleecedekentje op schoot naar All You Need is Love te kijken. De kaarsjes waren aan en naast mijn glas cola stond een schaaltje chips op tafel.
Ineens stond “Ze” in mijn woonkamer. Ik keek in het gezicht van een knap jong meisje.
Het knappe jonge meisje kwam niet voor mij. Ze kwam Manlief halen want samen gingen ze die nacht op pad.
Ik heb de gewoonte om Manlief uit te zwaaien aan de voordeur als hij gaat werken.
Nu dus ook. Ik liep mee naar de voordeur en gaf Manlief nog een dikke kus. Ik fluisterde dat hij voorzichtig moest zijn die nacht.
Manlief draaide de voordeur aan de buitenkant op slot en het knappe jonge meisje nam plaats naast hem in onze auto.
Ik stond op mijn pantoffeltjes voor het raam en zwaaide toen ze de straat uitreden.
Ook het knappe jonge meisje zwaaide terug.
Ze hadden ze een drukke nacht. Ze klommen samen over schuttingen om inbrekers te vangen, scheurden samen met zwaailicht en sirene door de natte donkere straten, haalden dronken bestuurders van de weg af en sloten verschillende “boeven” veilig op achter slot en grendel.
Ondertussen had ik ook een drukke en onrustige nacht. Ik stond dan wel niet te dansen op de bar, maar ik had de schone taak om een paar snotneusjes schoon te vegen en wat hoestdrankjes uit te delen.
Zondagochtend om 7:30 uur kwam Manlief weer thuis en kroop in bed. Ik stond op want mijn dag ging alweer beginnen.
“Gohhh….” begon ik voorzichtig mijn gesprek zondagmiddag toen Manlief weer was ontwaakt… “Ineens voelde ik me wel heel truttig zoals ik daar gisterenavond op mijn pantoffeltjes voor het raam stond te zwaaien toen jij samen met het knappe jonge meisje wegreed” zei ik.
“Dat is nog eens andere koek dan de zaterdagavonden van een paar jaar geleden, op mijn hoge hakken, in mijn jurkje, dansend op de bar, nou ja niet letterlijk maar bij wijze van dan….” dàcht ik.
Er verscheen een lief lachje op het gezicht van Manlief. Hij zei “ja het knappe jonge meisje zei nog “wat schattig””.
Ineens kwam bij mij het besef dat het officieel voorbij is, afgelopen, klaar, uit, keihard bij me binnen!! Ik ben nu gebombardeerd tot “schattig vrouwtje” en dat doet best een beetje pijn….