onsilske Voor de zoveelste keer val ik bijna van de trap. Ik doe mezelf behoorlijk veel pijn. Ik ga door, heb hier geen tijd voor.
Nooit heb ik ergens tijd voor. Ik vlieg van hot naar her. Altijd druk en onderweg, haast, opschieten. Van school naar werk, van werk naar school en nog even naar de winkel. En doorrrrrrr….
Mijn hoofd zit continue vol met wat ik nog moet doen, wat ik nog wil doen. Structureel tijd te kort.
Maaaaaaaar……. i’m in controll!!! Alle ballen zijn in de lucht en de kindjes en manlief liggen in hun watjes.
Mijn wekenlang aanhoudende hoofdpijn negeer ik gemakshalve want… Ik heb er geen tijd voor.
Met pijn in mijn hand van de val, race ik naar de winkel. Nog gauw even wat boodschappen halen.
Ik sjees door de Albert Heijn en Kruidvat om me vervolgens een breuk te tillen aan twee zware tassen.
In mijn fiat 500 stuiter ik over alle heuveltjes terug naar huis en ineens, in alle vluchtigheid, zie ik haar zitten.
Zij ziet mij niet, we kennen elkaar niet maar jeetje wat valt ze bij me op.
Ze zit daar, helemaal alleen op een bankje in een verlaten speeltuintje.
Ze heeft haar hoofd naar achteren en haar ogen dicht. Zichtbaar zit ze te genieten van het zonnetje. Haar fiets staat naast haar.
Ik stel me zo voor dat ze, net als ik, onderweg was. Zij nam de tijd om te stoppen om even te genieten.
En ik…. i’m in controll, alle ballen in de lucht.
Misschien is dit toch niet echt waar…???
Ik stop met stuiteren en sta ineens met 2 benen weer op de grond.
Nu dagen later denk ik nog steeds aan haar…
She’s in controll. Daar kan ik nog wat van leren!