Blog jubileum

Ik begon met het posten van het tegenover gestelde.
Ik schreef over hoe ik van mijn fiets werd gereden, hoe een jonge meid manlief in mijn bijzijn probeerde te versieren. Ik schreef over hoe ik mezelf vol propte met de sinterklaas chocolade van de kids terwijl ik eeuwig aan de lijn doe.

Ik kreeg steeds meer positieve reacties van mijn facebookvrienden en de vraag om mijn verhalen openbaar te maken.
Ik durfde niet. Niet in het openbaar. En buiten dat… wie zit er te wachten op mijn verhalen??

Een jaar geleden ging ik toch van start. Een flitsende naam voor mijn blog kon ik niet verzinnen. Ik heb niet 1 bepaald onderwerp waar ik over schrijf. Dus het werd gewoon “ons Ilske”. Zoals velen die mij kennen, me noemen.

De inleiding… nog zo’n ding. Daar kon ik ook niet echt iets spannends van maken.

We hebben allemaal wel een facebookvriend die 186 likes krijgt bij het posten van een foto. Maakt het mij onzeker als ik zie dat mijn blog 4500 keer is gelezen en er “maar” 50 likes op komen? Eerlijk?? Ja… dat maakt me wel een beetje onzeker.
Maakt het me onzeker dat er Facebook vrienden zijn die nooit regeren op een blog? Eerlijk?? Ja dat maakt me wel een beetje onzeker.

Nu een jaar later heb ik 230 volgers en er komen er regelmatig bij.
Een groot deel van de volgers zijn mensen die ik persoonlijk niet ken.
Blijkbaar vallen mijn blogs wel in de smaak, zelfs bij onbekenden.

Regelmatig worden manlief en ik aangesproken over mijn blogs. Mensen lezen en vinden het leuk, ook al reageren ze niet op Facebook, dus het aantal reacties zegt niet veel blijkbaar. Dat maakt me weer minder onzeker.

Ik wil jullie bedanken voor het lezen, liken, reageren en delen afgelopen jaar. Iedere like, reactie en gedeeld bericht maakt me blij. Ook de tips en bemoedigende woorden op mijn verhalen doen me goed.

Leuk dat jullie zo enthousiast zijn!
Daardoor ga ik voorlopig nog even door met schrijven.