Trots

Op speciaal verzoek een repost van een blog van december 2013…

Het was een zondagavond in december.
Het was al lang donker, koud en het regende.🌧
De avond verliep weer eens niet volgens planning. Laat in de avond reden we in de auto op weg terug naar huis. Ik reed.🚗

Manlief en ik waren aan het kletsen toen we allebei tegelijk op het naast de rijbaan gelegen fietspad een persoon op de grond zagen liggen. 😱
Boven deze persoon stond een ander persoon gebogen.
Omdat men doorgaans niet vrijwillig gaat liggen op een fietspad was mijn reactie meteen “woow volgens mij moeten we even stoppen”.

Ik trapte op de rem en manlief sprong letterlijk meteen uit de auto en rende op de personen af.🆘️

Omdat de auto een beetje gevaarlijk op de weg stond, deed ik de gevarenlichten aan.
Bij de eerste mogelijkheid reed ik de auto achteruit naar de plaats onheils.

Een jongeman met een totaal bebloed gezicht en handen vol bloed kwam op me afgelopen.

Ik reed de auto verder naar achteren.
Mijn vele gedachten gingen snel door mijn hoofd.
“Sorry jongeman maar ik stop nu nog niet. Ik weet immers nog niet wat er gaande is. Een steekpartij? Een schietpartij en ben ik met de auto het middel om te vluchten?”🤷‍♀️

Ik was angstig. 😦Snel deed ik de auto op slot. Eerst m’n eigen veiligheid!
Ik wil zo snel mogelijk naar manlief!!
Daar aangekomen stapte ik uit de auto en de bebloede jongeman kwam weer op me afgelopen.

Manlief gaf me zijn telefoon. “Bel 112” was de opdracht die ik kreeg.
‘Hellup… Een Blackberry. Hoe werkt dat?! Wat is de code?!” 📱
Nu heb ik zelf uiteraard ook een telefoon. Die zat in een hele mooie portemonnee voorzien van een speciaal telefoonvakje. Deze portemonnee zat veilig opgeborgen in de binnenzak mijn jas, afgesloten met een drukkertje. Het duurde een eeuwigheid voordat mijn jas, welke voorzien is van knopen en een rits, open was en ik mijn telefoon uit m’n portemonnee had gepakt.
Ondertussen voorzag ik de bebloede jongeman van papierenzakdoekjes.

Manlief had het andere slachtoffer in een andere houding weggelegd en hij had een tas onder het hoofd van het slachtoffer gelegd.

Manlief zat helemaal in zijn rol als hulpverlener en ging vakkundig te werk.
Uit onze auto werd een EHBO kist gepakt waarvan ik het bestaan niet eens wist, maarja, ik ben getrouwd met manlief dus ik hàd kunnen weten dat we een EHBO kist in de auto hebben liggen…

Ik kreeg contact met 112 en mocht mijn bestelling doorgeven; politie, brandweer of ambulance.
“Ambulance” riep ik paniekerig. 🚑

Ik kreeg een meneer aan de telefoon die vroeg waar ik was. Nog meer paniek… “Mijn god waar ben ik?” Ik kan alle winkels in de buurt opnoemen maar heb geen idee hoe de straat heet.
Ik schakedel manlief in als mijn hulplijn. Gelukkig kende hij de straatnaam en ik herhaal de straatnaam die hij riep.
Of ik het nog een keer wil herhalen vroeg de persoon aan de telefoon. Ik herhaalde…
De telefonist kon het niet vinden. Of ik de straatnaam even wil spellen.
Ik begon met het spellen van de lange straatnaam…. Het leek een eeuwigheid te duren.
“Schiet op en stuur die ambulance!!!!” Dacht ik.
Ik werd ongeduldig maar hield me in.

Ik moest nog wat vragen beantwoorden en de ambulance werd éindelijk gestuurd.

Het bebloede slachtoffer dat op de grond lag, werd ondertussen door manlief in een zilver folie gewikkeld en als finishing touch heb ik het paarse fleecedekentje van dochterlief dat in de auto lag, nog over het slachtoffer zijn lichaam gelegd. 🛌

De ouders van de jongeman met bebloed gezicht kwamen ter plaatse en de mama van de jongeman is niet meer van mijn zijde geweken.
Ik vertelde aan de mama dat haar zoon op de scooter in botsing was gekomen met een meneer op de fiets.

De ambulance en politie kwamen ter plaatse.👨‍⚕️👮‍♂️
Manlief heeft de ambulancebroeders geassisteerd en ik keek toe aan de zijlijn.

Toen het slachtoffer in de ambulance lag en het andere slachtoffer ter plaatse werd geholpen, zijn manlief en ik naar huis gegaan.

Thuis gekomen ben ik eerst het bloed uit manlief zijn kleding gaan wassen en uiteraard uit het fleecedeekentje van dochterlief.

Het was al nacht toen we naar bed gingen maar we hadden een voldaan gevoel!

Wij waren namelijk wel gestopt, wij hebben wel hulp verleend terwijl talloze andere auto’s hun weg vervolgden. 🙏
1 persoon is gestopt met de vraag of hij iets kon betekenen…. Eentje maar………

Je zou daar zelf maar liggen op zo’n fietspad, gewond, helemaal bebloed, in de kou met veel pijn.
Wat zou ik me ontzettend alleen voelen zeg.

Dit was niet de eerste keer dat wij zijn gestopt om eerste hulp te verlenen bij een ongeval en waarschijnlijk ook niet de laatste keer!

Ik denk dat ik terecht mag zeggen dat ik trots ben op manlief! ❤

Foto: @Rob de Haas @mainstay media Breda