Sores

Tegenwoordig zie je ze in een slinger fietsen. Ik heb het over de mannen in pak en de vrouwen in jurk met hakken aan.
Braaf fiets ik mee in de slinger. Ook ik ben gekleed in een jurk en heb m’n hakken aan.

Zo nu en dan worden we ingehaald door een scooter, want sommige van ons hebben een scooter aangeschaft.
We groeten elkaar op straat in het voorbij gaan en even later komt de een na de ander onze veel te kleine fietsenstalling binnen.
Mopperend zoeken we een plaatsje voor onze fiets en heeeeel stiekem staan er heel wat fietsen buiten de rekken, ondanks het feit dat de opgeplakte papieren in de fietsenstalling vertellen dat dit niet mag.

We zijn met ons kantoor namelijk verhuisd en je moet van ver òf van zeeer goede huizen komen, dan pas mag je parkeren in de parkeergarage onder ons gloednieuwe kantoorpand.

Theoretisch gezien zouden we bij aankomst op kantoor nog even kunnen gaan sporten in onze gym om na een frisse douchebeurt een groene power-smoothie te gaan drinken in ons restaurant, maar dat doen we niet.
Bij binnenkomst nemen we de lift en gaan we naarstig op zoek naar een bureau, want voor je het weet heb je geen werkplek meer. Flexwerken is het nieuwe werken bij ons.

Buiten dat komen we nu echt wel aan onze beweging toe. Alle autorisaties tot andere afdelingen zijn geblokkeerd dus maken we regelmatig een ommetje om via het publieke gedeelte naar de juiste afdeling te wandelen.
Ook een bammetje of een appeltje mag niet meer worden gegeten achter de bureau’s. Daarvoor lopen we weer naar de woonkamer of naar een van de vele zithoeken.

Krijgen we bezoek – en dat krijgen we veeeeel -, dan dienen we de bezoekers helemaal bij de ingang op te gaan halen.
Bezoek wordt gefouilleerd, nagekeken en nadat ze de scanstraat zijn gepasseerd, lopen we samen met ons bezoek weer helemaal terug naar de afdeling.
Als we geluk hebben, werken de draaideuren en tourniquets mee en hoeven we niet lang te wachten wat helaas meestal wel het geval is.
Let wel…. alles op hakken.
Ik weiger namelijk (vooralsnog) om mijn sneakers aan te doen zoals sommige opgevende, voormalig hakkendragende, collega’s…

We hebben er 3 weken in het nieuwe pand op zitten. We hebben gevonden waar onze printers staan en waar we koffie kunnen halen.
We raken al wat gewend aan de nieuwe huisregels.

Men heeft beloofd dat alle ongemakken en “kinderziektes” van voorbijgaande aard zijn…

Ik probeer dat in gedachten te houden maar eerlijk is eerlijk. Het valt niet altijd mee en ik merk dat er steeds meer mensen kribbig worden als weer eens iets of iemand niet (mee)werkt.
Ik betrap mezelf ook op kribbigheid.

Ik wilde iets printen. Hoe simpel kan het zijn zou je denken…
Al 4x was ik op en neer gelopen naar de printer. Na 4 controles aan het apparaat en in mijn printopdracht was ik het beu. Behoorlijk beu kan ik je vertellen. Het zoveelste “ding” dat niet (mee)werkte!

Ik besloot het landelijke servicenummer te bellen.
Een allervriendelijkste meneer vroeg lachend nadat ik mijn probleem had uitgelegd, of ik geïrriteerd was. “Behoorlijk ja, hoezo?!” Vroeg ik hem.
“Ik hoor het aan uw stem, blijft u maar rustig, wat is uw inlognaam, dan kijk ik even met u mee”.
Nadat ik alles had opgelepelt zei de servicedienstcollega: “aaaaaahhhh ik zie het al”.
“Nou gelukkig maar want ik dacht dat ik gek werd en dat het aan mij lag maar dat apparaat heeft dus ook gewoon een storing” zei ik opgelucht.
“Nou mevrouw, u moet gewoon even het papier bij vullen, dan doet ie het weer”.

Ik vroeg nog aan hem of we dit gesprek geheim konden houden maar hij moest toch echt een call aanmaken.
En de call kwam: klacht: kan niet printen; geadviseerd om papier bij te vullen.

En ik print nog lang en gelukkig in ons mooie ruime en gloednieuw kantoorpand.