Ons mooie nieuwe huis

Ons mooie nieuwe huis……

Gebouwd nog vlak voordat het Grote Monster, genaamd Covid-19, een ieders leven kwam beheersen. Ons mooie nieuwe huis…..helemaal ingericht om zo comfortabel met z’n viertjes in te wonen, te leven en te genieten. Ons mooie nieuwe huis…… voorzien van alle luxe gebaseerd op het moment dat het Grote Monster nog niet in beeld was. De kindjes hebben ieder een eigen slaapkamer en met als klap op de vuurpijl is de grootste slaapkamer helemaal voor de kindjes samen. Een kamer met kisten vol met lego, een playstation, een tv, een chillbank, stapels spellen, knutselspullen en boeken. Stiekem is deze mama van plan om er ook een airhockeytafel te zetten. Een kamer waar een kind zijn/haar hartje op kan halen. Maar papa en mama zijn natuurlijk niet gek. Neeeeeheee….papa en mama hebben zich de zolder toegeëigend. Een zolder die bestaat uit een grote slaapkamer met inloopkast. Jawel…. Mijn schoenen kunnen tot in de nok. Een zolder met een was/strijkkamer en ook nog een opbergkamer. Ons mooie nieuwe huis heeft een groot kookeiland en ook de keuken is van alle gemakken voorzien. De lange eettafel waar ook familie en vrienden kunnen aanschuiven prijkt met zijn bank en stoelen in het eetgedeelte. Prachtig……Loop je langs de haard, dan kom je in de living die is voorzien van een hoekbank, tafeltjes en 2 mooie kasten en een stoeltje.

En toen kwam dus het Grote Monster in een ieders leven. Ons huis is niet ingericht op een thuiswerkende papa en mama en 2 kinders van 9 en 10 jaar die met schoolboeken rondzeulen en digitaal les krijgen!! Zoonlief heeft geluk. Hij heeft een buro op zijn kamer staan en vertrekt met zijn iPad om digitaal les te volgen naar zijn kamer. Gestaag werken manlief en ik aan onze eettafel in het eetgedeelte door. De tafel die voorlopig niet is gevuld met vrienden en familie, maar met iPhones, laptops, snoeren, pennen, papieren en opladers.

Dochterlief heeft nog geen buro op haar slaapkamer. Zij zit naast mij braaf haar schoolwerk te doen. Manlief Zoomt, Teamst en Jitsit erop los. Gelukkig ben ik het gewend om in een kantoortuin te werken dus kan ik me redelijk goed afsluiten voor de stemmen die ik uit de laptop hoor komen. Wanneer ik zelf een telefoongesprek moet voeren, zit ik boven, op de speelkamer, met mijn voeten bijna in de legostad. Dochterlief heeft toch wat meer moeite om zich af te sluiten van de gesprekken en overleggen die papa digitaal aan het voeren is. Met regelmaat sluipt ze op haar tenen geruisloos naar papa en schaart ze zich achter hem om te kunnen zien wie er aan het woord is.

Zo ook deze keer. Ze kijkt en haar blik spreekt boekdelen. Het is duidelijk dat ze niet ziet wat ze had verwacht. Ze sluipt naar mij en fluistert zo zacht mogelijk: “ mama, deze meneer heeft een vrouwenstem, ik dacht echt dat het een mevrouw was maar het is een meneer”. Terwijl ik “hhmmmhmmm” murmel hou ik mijn blik op mijn scherm terwijl ik doorga met typen. Dochterlief is niet voor 1 gat te vangen. Ineens hangt haar gezicht onder mijn neus en zie ik haar ondersteboven. Waarschijnlijk dacht ze dat ik haar de eerste keer niet goed kon horen dus nu fluisterde ze wat harder en een beetje dwingend: “Mama!! Is deze meneer een transgender?”

Ik kon niks anders doen dan opstaan, haar bij de arm pakken en meenemen…. Meenemen naar de garderobe waar ik tussen de jassen wel heel hard moest lachen terwijl zij me met een blik aankeek waarmee ze wilde zeggen: “Joehoeee krijg ik nog antwoord??!!”

Ons mooie nieuw huis, waarvan ik dacht dat het van alle gemakken en luxe is voorzien, zo NIET geschikt voor een lockdown.