onsilske Ik had bedacht dat zoonlief een nieuw bed zou krijgen. Ik wil graag een bed van steigerhout voor hem laten maken.
Daarna bedacht ik me dat het handig zou zijn om dat bed in de kamer te laten maken waar hij slaapt.
De slaapkamer waar hij nu slaapt is klein, vind ik.
Ik bedacht dat zoonlief dan de slaapkamer van manlief en mijzelf zou krijgen.
Manlief en ik zouden vervolgens naar de zolder verhuizen. De zolderkamer heeft een Frans balkon met openslaande deuren.
Ik had bedacht dat ik daar pas wilde gaan slapen als er aan de andere kant van de kamer een dakkapel geplaatst zou worden.
Ik zag het helemaal zitten. Manlief en ik in een immense kamer op een eigen etage. Anderhalf jaar geleden werd er een begin gemaakt met het uitvoeren van al mijn plannen.
Inmiddels is de zolder voorzien van een dakkapel.
Met hulp van mijn lieve familie is de tussenwand met deur geplaatst om een washok en een voorzolder met bergruimte te creëren, de muren zijn gestuct en alles is geverfd en de vloer is gelegd. Manlief heeft er heeeel wat vrije tijd, werk en geld in gestoken.
De zolderkamer is prachtig geworden. Ik kon niet wachten om naar de zolder te verhuizen.
Ik haalde manlief over om daar nu al te gaan slapen, ondanks het feit dat er nog spullen gekocht moeten worden om het in te richten en er nog geen gordijnen hangen.
Het project “nieuw bed en nieuwe kamer voor zoonlief” kan dan vervolgens eindelijk in gang gezet gaan worden.
Manlief ging wederom overstag en samen sjouwden we ons grote bed naar boven. Nu kan ik pas zien hoe ik de rest van de kamer wil gaan inrichten.
Afgelopen nacht was ons eerste nachtje in de nieuwe slaapkamer aangebroken.
Ik kon niet slapen, lag te woelen en rond te kijken, dat kan nog makkelijk met een dekbedovertrek voor de ramen.
Een onrustig gevoel bekroop me… ik begon te piekeren.
Mijn “baby’s” liggen een etage lager. Ik hoor niet meer ieder zuchtje, geluidje en iedere draai in hun bedjes. Wat als er iets met ze is? Hoor ik dat nu dan wel??
Wat als er wordt ingebroken??? Dat hoor ik nu niet meer. De inbrekers zijn eerder bij de kindjes dan bij ons.
Ik kreeg last van een enorm schuldgevoel. Een gevoel alsof ik de kindjes in de steek laat nu ik daar lekker riant op mijn eigen etage lig.
Ik schud manlief wakker en spreek mijn gedachten hardop uit…. hij zucht….diep…..en het blijft stil, ijzig stil…..