Help!

Het was een koude zondagavond in december 2013. Afgelopen zondag precies 3 jaar geleden. Facebook vroeg me of ik de herinnering nog een keer wil delen, dus bij deze:

De avond verliep weer eens niet volgens planning en laat in de avond reden we in de auto op weg terug naar huis.

Manlief en ik waren aan het kletsen en tegelijk zagen we midden op het fietspad dat naast de rijbaan lag, een persoon op de grond liggen.
Boven deze persoon stond een ander persoon gebogen.
Omdat men doorgaans niet vrijwillig gaat liggen op een fietspad, en zeker niet in de vrieskou, was mijn reactie meteen “woow volgens mij moeten we even stoppen”.
Ik trapte acuut op de rem van de auto en manlief sprong letterlijk uit de auto en rende op de personen af.

Omdat ik nogal gevaarlijk op de weg stond met de auto, deed ik de gevarenlichten aan en bij de eerste mogelijkheid reed ik de auto achteruit naar de plaats des onheils.

Een jongeman met een gezicht vol bloed en bebloede handen kwam op onze auto afgelopen.
Mijn vele gedachten gingen snel door mijn hoofd.
“Sorry jongeman maar ik stop nu nog niet” dacht ik terwijl ik de auto achteruit reed.
Ik wist immers nog niet wat er gaande was. Een steekpartij? Een schietpartij en ben ik het middel om te vluchten?

Ik deed de auto op slot voor mijn eigen veiligheid. Ik wilde zo snel mogelijk naar Manlief.

Daar aangekomen stapte ik uit de auto en de bebloede jongeman kwam weer op me aflopen.

Ondertussen wierp Manlief mij zijn telefoon toe “Bel 112” was de opdracht die ik kreeg. Hellup… Een Blackberry. Hoe werkt dat?! Wat is de code?!

Nu heb ik zelf uiteraard ook een telefoon. Die zit in een hele mooie portemonnee voorzien van een speciaal telefoonvakje. Deze portemonnee zat veilig opgeborgen in de binnenzak mijn jas, afgesloten met een drukkertje. Het duurde een eeuwigheid voordat mijn jas, welke voorzien is van knopen en een rits, open was en ik m’n telefoon uit m’n portemonnee had gepakt.

Ondertussen voorzag ik de bebloede jongeman van papierenzakdoekjes terwijl Manlief het andere slachtoffer goed had weggelegd en een tas onder zijn hoofd had gelegd.

Manlief zat helemaal in zijn rol als hulpverlener en ging vakkundig te werk. Uit onze auto kwam een EHBO kist waarvan ik het bestaan niet eens wist, maarja, ik ben getrouwd met Manlief dus ik had op mijn vingers kunnen natellen dat we een EHBO kist in de auto hebben liggen…

Ik belde 112 en ik mocht kiezen wat ik wil hebben. “Ambulance” zei ik.
Ik kreeg een meneer aan de telefoon die vroeg waar ik was.
Paniek… Ow my god waar ben ik? Ik kan alle winkels in de buurt opnoemen maar had geen idee hoe de straat heet.
Ik schakelde hulplijn “Manlief” in en herhaal de straatnaam die hij naar me roept.
Of ik het nog een keer wil herhalen vroeg de telefonist.
Ik herhaalde…. De telefonist kon het niet vinden. Of ik het even wil spellen?? Ik begon met het spellen van de lange straatnaam…. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Schiet op en stuur die ambulance!!!! Ik voelde boosheid in me opkomen maar ik hield me in. Ik moest nog wat vragen aan de telefonist beantwoorden en de ambulance werd gestuurd.

Het slachtoffer dat op de grond lag, werd ondertussen door Manlief in een zilver folie deken gewikkeld en als finishing touch had ik het paarse fleecedekentje van dochterlief ook nog over het slachtoffer gelegd.

De ouders van het andere slachtoffer kwamen ter plaatse en de mama is niet meer van mijn zijde geweken.
Ik vertelde de mama dat haar zoon op de scooter in een botsing was gekomen met de meneer op de fiets.

De ambulance en politie kwamen ter plaatse. Manlief heeft de ambulancebroeders geassisteerd en ik keek toe aan de zijlijn.

Al was het al een aantal keer voorgekomen dat ik met Manlief in soortgelijke situaties terecht was gekomen, het maakte wederom indruk op mij. Voor Manlief is “hulp verlenen aan hen die deze behoeven” een onderdeel van zijn werk.

Toen het ene slachtoffer in de ambulance lag en het andere slachtoffer ter plaatse werd geholpen, zijn Manlief en ik naar huis gegaan.

Thuis aangekomen ben ik eerst handmatig het bloed uit Manlief zijn kleding gaan wassen en uiteraard uit het fleecedeekentje.

Het was al nacht toen we naar bed gingen maar we hadden wel een voldaan gevoel!

Wij waren namelijk wel gestopt, wij hebben wel hulp verleend terwijl talloze andere auto’s hun weg vervolgden.
1 persoon is gestopt met de vraag of hij iets kon betekenen…. Eentje maar………

Je zou daar zelf maar liggen op zo’n fietspad, gewond, helemaal bebloed, in de vrieskou met veel pijn. Wat zou ik me ontzettend alleen voelen zeg. Ik denk dat ik terecht mag zeggen dat ik trots ben op Manlief!