onsilske Terwijl manlief mijn kamer binnen kwam rennen, kreeg ik een forse preek van de arts. Huilend luisterde ik naar wat tegen me werd gezegd.
Ik wist namelijk wat me te wachten stond en ik smeekte om het niet te doen. Ik had het ruim een jaar eerder ook al meegemaakt.
Ik had geen keuze en diende me over te geven en het te laten gebeuren.
Ondertussen werd er in mijn arm geprikt en hoorde ik de gynaecoloog boos en snibbig tegen me zeggen “het gaat mij niet gebeuren dat je sterft tijdens mijn dienst, de hele afdeling ligt vol en jij bent mijn grootste zorg en ik ben verantwoordelijk”.
Het infuus met medicatie zat ondanks mijn smeekbedes al in mijn arm. Ik kende de consequentie.
Hoogzwanger was ik eerder die dag weer opgenomen in het ziekenhuis.
Het ging al de hele zwangerschap niet goed met mij en ik had al wekenlang dagelijks controle.
Door het medicijn dat in mijn lichaam werd gebracht, werd ik na het bevallen meteen gescheiden van de baby.
Ik smeekte manlief ruim een jaar eerder om met zoonlief mee te gaan omdat ik niet een kind op de wereld wilde zetten om het vervolgens meteen alleen te laten.
De baby kwam aan slangen en een monitor te liggen op een afdeling, terwijl ik op een andere afdeling aan het bed geketend lag vanwege verschillende infusen. Ik was niet in staat om zelf naar mijn baby te gaan. En dat een week lang.
Op mijn kamerdeur hing een rode plaat geplakt met de waarschuwing “geen bezoek! Melden bij verpleging”.
Ik huilde zo omdat ik wist dat dit me wederom te wachten stond.
Toen de gynaecoloog weg ging zei ze nog “je wordt morgen eerder geholpen, zorg maar dat je om 6 uur klaar bent, dan wordt je opgehaald”.
Ze verliet mijn kamer.
Precies nu, op deze datum, op dit tijdstip precies, werd manlief uit zijn bed gebeld en is hem gevraagd om spoedig naar het ziekenhuis te komen.
Het ging steeds slechter met mij.
De volgende dag, 13 juli, werd ik naar naar de verloskamer gebracht. Manlief was er nog niet. De verpleging wilde niet wachten.
Ze hadden haast. Het moest gaan gebeuren, ik moest gaan bevallen voordat het voor mij verkeerd zou aflopen.
Manlief kwam gelukkig net op tijd terwijl ik al werd weggereden.
Continu werd ik gecheckt. Er werd wederom van alles in me gespoten en er werd bloed afgenomen , tijdens het bevallen. Ik kreeg de paniek van de verpleging en manlief helemaal mee.
Ik liet het gebeuren, probeerde rustig te blijven en me niet uit m’n concentratie te laten halen.
Ik had maar 1 doel, ons kleine moppie op de wereld zetten en er zelf levend uitkomen.
5 uur later was ze daar… lieve kleine Britt.
Vandaag 6 jaar geleden, nu precies op dit tijdstip, was er volledige paniek.
Vandaag….6 jaar later, een versierde woonkamer, ingepakte kadootjes, een feestontbijttafel gedekt, traktaties voor de klas die klaar staan en een klein meisje dat vanochtend om half 6 riep “mammaaaaaaa…. ik ben morgen jarig”.
Dat klopt moppie, mama en papa weten het nog als de dag van gisteren. Jij bent morgen jarig en papa en mama zijn super trots op jou 
❤ 