onsilske Maandag vroeg in de ochtend zat ik een mail te typen naar alle collega’s van de hele afdeling.
Ik wilde namelijk de afdelingslaptop gebruiken en deze lag niet op de vertrouwde plaats in de kast die op het secretariaat staat.
In een vriendelijke mail vroeg ik wie de laptop nog in zijn of haar bezit had en of er een mogelijkheid bestond dat ik deze laptop kon gebruiken voor een overleg van 09:30 uur.
Na het verzenden van mijn mail stroomden de leesbevestigingen binnen (we hebben redelijk veel collega’s op de afdeling) maar een positieve reactie zat er helaas niet bij.
Vlak voordat het overleg begon, spoedde ik me naar de vierde verdieping om aldaar een laptop te lenen.
Dinsdag… nog geen enkel spoor van de afdelingslaptop.
Mij was gevraagd of het mogelijk was om woensdagochtend op mijn vrije dag een zeer belangrijk overleg bij te wonen.
Natuurlijk wilde ik terugkomen op mijn vrije dag, maar ook voor dat overleg had ik de afdelingslaptop nodig.
Ik besloot om er nog maar eens een mailtje aan te wagen.
Mijn toonzetting in het mailtje werd wat dwingender.
Ik kon het namelijk maar niet begrijpen dat de nalatige collega de afdelingslaptop na gebruik niet gewoon even terug had gelegd of anders mij een berichtje had gestuurd met de mededeling dat hij of zij de afdelingslaptop nog niet kon missen.
Hoe moeilijk kan het zijn, toch??!
In mijn mail schreef ik sarcastisch: “hoe fijn zou het zijn als ik (of andere collega’s die de afdelingslaptop willen gebruiken) de laptop gewoon uit de kast kan halen?!”
De zin: “zodat ik ook gewoon mijn werk kan doen!” had ik op het laatste moment toch maar weggehaald voordat ik de mail naar de hele afdeling verzond.
Ik achtte de kans zeer groot dat de afdelingslaptop woensdagochtend nog steeds niet terug zou zijn.
Ik had er geen zin in om, als ik woensdagochtend terug kwam van mijn vrije dag, eerst nog ergens anders een laptop te moeten gaan lenen.
Wederom ging ik naar de vierde verdieping en heb het verhaal van de nog steeds verdwenen afdelingslaptop verteld en gevraagd of ik nu al een laptop mocht lenen tot de middag van de dag erna.
Omdat ik woensdagochtend meteen bij binnenkomst wilde kunnen beschikken over de geleende laptop en ik geen enkel risico wilde nemen, ging ik de geleende laptop verstoppen.
De verstop plaats werd de kast die op mijn kamer staat.
Ik was geïrriteerd. Met een diepe zucht opende ik de kast.
Meteen viel mijn oog op de afdelingslaptop.
De afdelingslaptop die daar gewoon op zijn dooie akkertje in mijn kast lag!!
De afdelingslaptop waar ik meerdere mailtjes over had gestuurd naar de hele afdeling.
De afdelingslaptop waarover ik door meerdere collega’s werd aangesproken.
Die laptop lag dus gewoon in mijn kast!!
Ik wist niet hoe ik het had!
Vliegensvlug legde ik de geleende laptop naast de afdelingslaptop. Ik gooide mijn kast dicht, sprong op mijn fiets.Weg was ik.
Heel laf heb ik woensdagochtend de geleende laptop gebruikt bij het overleg.
Donderdagochtend, half 8…
Het was leeg, donker en stil op de afdeling, op een collega na.
Dankbaar maakte ik gebruik van het moment dat de collega koffie ging halen.
Met de afdelingslaptop onder mijn arm sloop ik over de gang naar het secretariaat.
De laptop heb ik keurig op de vertrouwde plaats in de kast terug gelegd.
Ik voelde me als een dief in de nacht.
De gehele donderdag en vrijdag heb ik geen spier vertrokken wanneer een collega aan me vroeg of ik wist waar die afdelingslaptop nou uiteindelijk vandaan kwam.
Vandaag is een mooie dag om uit de kast te komen…..