onsilske Ik pak mijn Fred de la Bretonière handtas van de bodem en ik probeer zo sjiek mogelijk uit de botsauto te komen, terwijl ik mijn jurkje naar beneden trek. Het gaat niet echt in een vloeiende beweging. Ik was vergeten dat je zo ontzettend laag in een botsauto zit en daarbij was ik ook nog eens gewond geraakt tijdens de rit.
We zouden uiteten gaan maar we besloten om eerst nog een rondje over de kermis te lopen met de kids. Ik was dus eigenlijk gekleed op een etentje. Vandaar ook dat ik een van de weinige dames was die op hakken van 8 cm over de kermis liep.
Ik had mijn nieuwe jurkje aan. Pas toen ik over straat liep, voelde ik hoe dun de stof van mijn nieuwe jurkje was. Heerlijk voor een warme dag, maar nu de wind behoorlijk aanwezig was, flapperde mijn jurkje alle kanten op. Het gaf me het gevoel dat ik in een te lange flapperende blouse rond liep. Manlief verzekerde me ervan dat het er prima uitzag maar helemaal happy voelde ik me niet.
En toch…. Toch ben ik later met zoonlief in de botsauto’s gestapt. Ik ben namelijk botsautofan! In mijn jeugd was ik jaren achtereen als de kermis weer in ons dorpje was, avond aan avond te vinden bij de botsauto’s.
Ik was nu stiekem best blij dat ik eindelijk weer eens mijn “botsauto-moves” uit de kast mocht trekken en kon showen.
Samen met zoonlief nam ik plaats in een karretje terwijl manlief en dochterlief hetzelfde deden.
Omdat we zo laag bij de grond zaten, moest ik mijn benen op de bodem van de botsauto wegleggen aangezien wegzetten geen optie was in verband met mijn hoge hakken en de lengte van mijn jurkje. Mijn Fred de la Bretonière handtas had ik ook op de bodem van de botsauto gelegd.
Mijn ene arm had ik voor zoonlief ter bescherming weggelegd terwijl ik met mijn andere hand de botsauto behendig bestuurde. Achteruit reden we in een bocht weg. Ik had het nog steeds in me! Het lukte me om de meeste botsauto’s te ontwijken. Totdat een “andere vader met zoon” mij in de smiezen kreeg. Deze andere vader had zijn botsauto-pijlen op ons gericht en liet ons niet meer met rust. Zoonlief en ik klapte met onze hoofden tegen elkaar aan.
Omdat mijn rechter been genoodzaakt op de bodem lag omdat ik het nergens anders kon laten, boorde bij iedere klap die we kregen, de hak van mijn rechterschoen in mijn linker enkel. Op een gegeven moment behoorlijk pijnlijk kan ik vertellen.
De andere vader bleef de aanval inzetten en bij iedere klap kwam ik met mijn derrière een stuk omhoog.
Ik besloot om even naar de kant te gaan omdat ik voelde dat mijn jurkje al behoorlijk hoog zat doordat ik steeds omhoog vloog.
Zèlfs toen ik aan de kant stond om mijn kleding te fatsoeneren kwam de andere vader op me af. Dubbele klap aan twee kanten, van de andere vader en tegen de kant aan.
Zoonlief was er klaar mee en manlief zat vanuit de andere botsauto druk naar me te gebaren. Ik voelde zelf wel aan waarom dat was maar er was helemaal niks meer wat ik er tegen kon doen. Ik had geen enkele mogelijkheid. Ik was druk met beschermen, sturen en pogen tot ontwijken. Ik moest accepteren dat ik uiteindelijk in mijn knalroze onderbroek van kant rondreed in een botsauto terwijl bij iedere klap mijn hak van de rechterschoen in mijn linker enkel boorde.
Ik vond na het niet zo sjieke uitstappen nog een botsautomuntje in het gras maar deze botsautofan heeft het er maar even bij gelaten die dag.