In memoriam

Vandaag is de dag dat ik er weer extra aan denk. Het is alweer 3 jaar geleden en het doet nog steeds pijn. Ik schreef er destijds een blog over:

Mijn wekker gaat en ik word wakker.
Meteen voel ik weer de steen in mijn maag en weet ik dat het echt is. Het is geen nachtmerrie.

Er is gewoon een nieuwe dag aangebroken.
De woorden die tegen me gezegd zijn, schieten weer door mijn hoofd “je kunt het niet veranderen” “het is zoals het is, probeer het te accepteren” maar vooral “probeer sterk te zijn”. Oké… Ik ben sterk, ik ben sterk, ik ben sterk….
Ik zet mijn masker op om vervolgens te gaan doen dat wat ik moet doen, wat er van me wordt verwacht.

Terwijl ik me aankleed hoor ik drukke, zingende kinderstemmetjes om me heen. De kindjes zijn blij en rennen van hot naar her.
Ik kleed ze aan, kam hun haartjes, we eten een boterham, doe snel nog een wasje in de machine en zet de container buiten. Vervolgens breng ik de kindjes naar school en naar de oppas.

Uiteindelijk zit ik dan in de auto op weg naar mijn werk.
Na een aantal dagen samen ben ik nu voor het eerst echt even helemaal alleen…

Ik zet snel m’n zonnebril op en kijk om me heen. Ik besef me dat de wereld gewoon door gaat. Iedereen doet gewoon z’n dingetje.
Ik zet het volume van de radio op z’n alleraller hardst in de hoop mezelf niet meer te kunnen horen denken.
Dan valt m’n masker af en breek ik… Tranen stromen vanzelf over m’n wangen.

Terwijl de wereld doorgaat staat mijn wereld even stil. Ik ben een zeer dierbaar familielid verloren. Iemand waar ik zo ontzettend veel van hou en die ik zo ga missen.
Ik zou zo graag willen dat de hele wereld even stil zou staan.

De wereld gaat door maar een ieder die dit nu leest denkt nu wel even aan hem, zijn vrouw, kinderen, zussen en de rest van de familie. Ik hoop dat het ze/ons een beetje kracht geeft. R.I.P. Lieverd.