Verkering

Nog maar net 2 maanden op hun nieuwe school in onze nieuwe woonplaats en de eerste verkeringen zijn gevraagd.

Daar waar dochterlief me in vertrouwen neemt door te vertellen dat ze toch maar “ja” heeft gezegd op de grote vraag, want ja:
“hij is gewoon aardig mam, maar ik ben niet verliefd maar waarom zou ik geen ja zeggen als hij aardig is. Ik vind hem niet stom ofzo dus ik heb gewoon maar ja gezegd, blaaadieblaadieblaaa”

Zoonlief wil er niks van weten en er mag ab-so-luut niet over gesproken worden.
Zijn klasgenootje heeft verkering aan hem gevraagd maar hij heeft het op een lopen gezet.
Als ik dochterlief mag geloven heeft hij het letterlijk de benen genomen na de grote vraag🏃🏼‍♂️
Zij stond erbij en keek ernaar.

Een dag na het grote nieuws zitten we aan tafel te eten als ik naar de stand van zaken vraag.
“Tijn, Heb je al antwoord gegeven aan het meisje uit je klas? Heb je nou verkering of niet?”
“Ma-ham!! Ophouden nu!!!!Ik vind het echt niet leuk”
Zijn gezicht spreekt boekdelen. Ik balanceer duidelijk op de grens.

Uit de andere hoek klonk een ander antwoord:
Britt: Ja mam, ze hebben verkering!”
Ik vraag haar waarom ik antwoord krijg van haar terwijl ik haar broer een vraag stel.

Britt:” Nou, ik speel een heel belangrijke rol in dit verhaal! Ik ben namelijk vandaag in de pauze naar dat meisje toegegaan om te zeggen dat Tijn thuis ja heeft gezegd”.

Zij regelt het allemaal wel even. En ze is pas 9 jaar 🙇‍♀️