onsilske 2009:
Blij, trots en zielsgelukkig. Zo voelden we ons, Manlief en ik.
Nadat we ruime tijd geleden een miskraam te verwerken hadden gekregen, waren we weer in blijde verwachting 🤰🏼
De controles waren spannend want stel je voor dat…. 😩
Wat waren we opgelucht en zielsgelukkig toen we het hartje van ons Grote Geluk dapper hoorde kloppen.
Wel zat er een ieniemienie klein smetje op het geluk. Ik had namelijk al veel eerder ook een slechte uitslag van een uitstrijkje gekregen.
De gynaecoloog stelde voor dat ik ondanks mijn zwangerschap toch even langskwam om naar mijn “slechte cellen” te kijken.
Ze wilde zien hoe de zaken ervoor stonden of beter gezegd; hoe de cellen erbij lagen.
Redelijk relaxt reden Manlief en ik naar het ziekenhuis. Het gevoel van “Niemand kan ons iets maken want heeeee wij krijgen een baby” overheerste. We waren in de zevende hemel. 😍
Daar lag ik dan in de kamer van de gynaecoloog. Manlief zat naast me en hield mijn hand vast terwijl ik met mijn benen in de beugels lag.
Enthousiast vroeg de gynaecoloog “zal ik voor de fun nog even een echo van de baby maken voordat ik naar je slechte cellen ga kijken?”
Ze vond het leuk om een echo te maken want dit deed zij niet dagelijks. Haar specialiteit lag bij een andere tak van sport in de wereld van gynaecologie vertelde ze ons.
Manlief en ik keken blij en vol trots- en vertrouwen naar het scherm.
De gynaecoloog zocht en zocht. De stilte werd pijnlijk. Zo pijnlijk dat Manlief met een trillende stem zei “ik zie het hartje niet meer kloppen”.
Het ijzige antwoord van de gynaecoloog zal me altijd bij blijven; “het hartje is inderdaad gestopt met kloppen, meer kan ik er niet van maken. Kleed je maar weer aan”.
Geschokt trok ik mijn onderkleding weer aan.
Waar we bij de vorige keer via de “artiestenuitgang” het pand mochten verlaten, liepen we nu via de hoofdingang het ziekenhuis uit.
Ons Grote Geluk was dood en de “slechte cellen” werden die dag gelaten voor wat ze waren.
Ik werd overmand door een groot verdriet, voelde woede uit onmacht en vanwege de paniek kon ik alleen maar roepen, schreeuwen en huilen “het moet eruit! Het is dood! Het moet weg! Ik wil het niet meer in mijn lichaam!” Om vervolgens alleen nog maar met mijn hand op mijn buik voor me uit te staren omdat ik het Grote Geluk niet kwijt wilde. We hielden er immers al vanaf de allereerste dag van ❤️
Ik wilde niet weer in een bloedbad terecht komen dus maakte een afspraak in het ziekenhuis voor een curettage.
2 juni 2009 was het zover.
We gingen weer naar het ziekenhuis, Manlief en ik.
Manlief knuffelde me en huilend namen we afscheid van elkaar… voor even.
Ik werd in een bed weggereden naar de O.K. Ik moest het alleen doorstaan. Wat voelde ik me bang, kapot, eenzaam en alleen. 😭
Ik werd onder narcose gebracht en ons Grote Geluk werd binnen enkele seconden uit mijn lichaam gezogen.
2 juni 2021:
Mijn gedachten gaan door de dag heen steeds even terug naar 2 juni 2009.
Het verlies heeft een plaatsje gekregen en het verdriet is al lang geleden verwerkt maar elk jaar op 2 juni doet het toch weer een beetje pijn 😢
