onsilske Jongens plagen, kusjes vragen.
Daarentegen kreeg ons moppie een flinke duw van de jongen in kwestie.
Ze viel op de grond en brak haar pols.
Het stoere dadertje ging er heel snel op zijn fiets vandoor. 😡
En zo gebeurde het dat onze dappere dame na een omweg via huisarts, ziekenhuis A voor een foto, in ziekenhuis B op de gipskamer is beland 🏨
Na uitvoerig overleg met oma en mama koos ze voor blauw gips want roze was op.
Met een mitella om haar nek verliet ze samen met papa het ziekenhuis met instructies van dokter Chris op zak.
Ze moet rustig aan doen (wordt een uitdaging), ze mag niet fietsen, het gips mag niet nat worden en ze mag niet rennen.
Iedereen snapt wel dat ze niet mag rennen van dokter Chris, omdat het risico bestaat -en uit ervaring weten we dat dit risico bij haar extra groot is- dat ze mogelijk weer zou kunnen vallen en dan is ze verder van huis.
Dat dit kwartje bij dochterlief nog niet helemaal was gevallen bleek gisteren.
Ze hield zich al dagen keurig aan de instructies van dokter Chris maar ze wilde even weg.
Ze was met haar arm in de mitella tóch buiten gaan spelen.
“Doe je wel voorzichtig?!” riep ik haar nog na.
Enthousiast kwam ze aan het einde van de dag thuis en riep heel blij “mama!!!! Weet je waar ik vandaag achtergekomen ben??”
“ Ik heb vanmiddag oorlogje gespeeld en ik kan gewoon rennen!!!!” 🙈
“uh ja schat, het gips zit om je arm, niet om je been” 😅
